Tekst: Willem Wilmink, geboren in 1936 in een socialistisch geëngageerd gezin in Enschede. Hij werd Neerlandicus en doceerde, maar werd vooral schrijver van gedichten, essays, liedjes en proza. Hij trad zelf ook op als zanger en accordeonist samen met zijn begeleidingsgroep Quasimodo. Liedjesteksten van hem werden vertolkt door o.a. Herman Van Veen en Boudewijn De Groot.

Muziek: Lori Spee (° 1946) is van oorsprong een Amerikaanse zangeres maar woont sedert 1970 in Nederlands Limburg. In 1992 begint zij een regelmatige en langdurige samenwerking met Herman Van Veen; zij vertaalde ook een aantal van zijn liederen en conferences in het Engels.

Het lied werd voor het eerst door Herman Van Veen met het Van Rosenberg Trio uitgebracht in 1999 op het album “Je zoenen zijn zoeter” en in 2001 hernomen op het album “Er was eens …”.

Het gedicht/lied vertolkt sober en mooi de uitgangssituatie en de angsten, maar ook de hoop en de verlangens van vluchtelingen. Nee, geen profiteurs die hier op de kap van onze sociale zekerheid willen komen nietsdoen, geen onderkruipers die onze werkgelegenheid wegkapen. Maar wel mensen die door oorlog, honger en armoede uit hun huis en omgeving worden weggejaagd en op zoek gaan naar een stukje veiligheid, een beetje vrede, wat rust, een betere toekomst voor zichzelf en hun kinderen, kortom: een beter land. Is dat niet waar ook wij zelf altijd naar streven? En denken we maar aan de enorme animositeit die hier ontstaat in het vooruitzicht van één indexsprong, peanuts toch in vergelijking met de situatie waarin heel velen elders in de wereld moeten leven. Zouden wij dan niet bereid zijn om een (heel beperkt!) aantal van hen de hand te reiken en te proberen samen de grens te passeren van een beter land?

Dit gedicht van Willem Wilmink werd heel toepasselijk ook gebruikt op een actiedag voor gezinshereniging van Nederlands VluchtelingenWerk in Noordwestholland eind 2014.