Well how do you do, Private William McBride,
Do you mind if I sit here down by your graveside?
I'll rest for a while in the warm summer sun.
I've been walking all day, and I'm nearly done.
And I see by your gravestone, you were only nineteen
When you joined the dead heroes in 1915
Well. I hope you died quick, and I hope you died clean.
Or, young Willie McBride, was it slow and obscene ?

Chorus
Did they beat the drum slowly, did they sound the fifes lowly;
did the rifles fire o'er you as they lowered you down?
Did the band play The Last Post and Chorus;
and did the pipes play The Flowers of the Forest?

And did you leave a wife or a sweetheart behind;
In some faithful heart is your memory enshrined?
And, though you died back in 1915,
In some faithful heart are you forever 19?
Or are you a stranger without even a name,
Enshrined forever behind a glass frame.
In an old photograph torn & tattered & stained.
And fading to yel1ow in a bound leather frame?

Well, the sun, it shines down on these green field of France.
The warm wind blows gently and the red poppies dance.
The trenches have vanished now, under the plow.
No gas and no barbed wire, no guns fire now.
But here in this graveyard it's still no man's land.
And the countless white crosses in mute witness stand
To man's blind indifference to his fellow man.
And a whole generation who butchered & damned.

Well, I can't help but wonder now, Willie McBride.
Do all those who lie here know why did they die?
Did you really believe them when they told you the cause ?
Did you really believe this war would end all wars?
Well, the suffering. the sorrow, the glory, the shame,
the killing, the dying, it was all done in vain.
For young Willie McBride it all happened again,
And again, and again, and again, and again.

Hoe gaat het, soldaat William McBride?
Mag ik even bij je graf zitten?
Ik wil een beetje rusten in de warme zomerzon
Ik heb de hele dag gestapt en ik ben moe.
Ik zie op je grafsteen dat je nog maar negentien was
Toen je de dode helden vervoegde in 1915
Wel, ik hoop dat je vlug stierf en netjes,
Of, Willie McBride, ging het traag en walgelijk?

Refrein:
Hebben ze voor jou de trage trom geslagen, heeft de diepe fluit geklonken?
Lieten ze geweerschoten over je los toen ze je neerlieten in het graf?
Heeft de fanfare "The Last Post" gespeeld
En speelden de doedelzakken "The Flowers of the Forest"?

En liet je een vrouw of een geliefde achter?
Heeft iemand de herinnering aan jou in haar trouwe hart gesloten
en blijf je voor haar eeuwig 19, hoewel je in 1915 reeds stierf?
Of ben je een vreemdeling, naamloos
voor eeuwig verzegeld achter een glazen lijst
in een oude foto, gescheurd, in flarden, bezoedeld
stilaan geel wordend in een lederen kader?

De zon schijnt nu over de groene Franse velden,
Er waait een zacht warm windje en de rode klaprozen dansen.
De loopgraven zijn verdwenen nu, onder de ploegen.
Geen gas meer, geen prikkeldraad, geen geweerschoten meer.
Maar hier op dit kerkhof is het toch nog niemandsland
De talloze witte kruisen staan als sprakeloze getuigen
Van de blinde onverschilligheid van mensen voor mekaar
En een hele generatie die afgeslacht is en verdoemd.

Ik kan het niet helpen, Willie McBride,
Weten al degenen die hier liggen waarom ze stierven?
Geloofde je het echt toen ze je reden vertelden?
Geloofde je echt dat deze oorlog alle oorlogen zou doen stoppen?
Wel, tevergeefs was de pijn, het verdriet, de glorie, de schaamte.
Het moorden en sterven, ’t was allemaal voor niets.
Want, Willie McBride, het gebeurt telkens opnieuw,
En opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw.